دکتر رضا فقیه نصیری> سوالات متداول

سوالات متداول

آیا امکان دارد در زمان هیپنوتیزم از من سوء استفاده شود ؟

خیر . ناخود آگاه فرد ، به محض احساس خطر ،همچون نگهبانی همیشه بیدار ، شخص را از هرمرحله ای از هیپنوتیزم که باشد به سطح معمول آگاهی می رساند و فرد عدم تمایل خود را به ادامه اعلام میکند و می تواند به فعالیت عادی خود بازگردد.

آیا ممکن است دیگر ازهیپنوتیزم بیدار نشوم؟

خیر . هیپنوتیزم خواب یا بیهوشی نیست که فرد دیگر باز نگردد ، در هر مرحله ای از هیپنوتیزم فرد می تواند ادامه ندهد و به فعالیت عادی خود بازگردد.

آیا در هیپنوتیزم ممکن است حرفهایی بزنم که بعدا موجب پشیمانی من شود؟

خیر . ماجرای هیپنوتیزم درمانی با هیپنوتیزم نمایشی( هیپنوتیزمی که در فیلمها و برای سرگرمی مردم انجام می شود) متفاوت است . هیپنوتیزم حالت خاصی از توجه و تمرکز است که فرد امکان تلقین پذیری بالایی پیدا می کند در حالی که هوشیار است و به محیط اطراف آگاهی کامل دارد هرگز کاری که سلامتی و امنیت او را به خطر بیاندارد انجام نمی دهد.

روانپزشکی و باورهای غلط و رایج:

1-فقط دیوانه ها نزد روانپزشک برده میشوند:با توجه به پیشرفتهای جامعه امروزی ، برای موفقیت در زندگی ، نیازمند مهارتهایی هستیم که باید ازافرادی متخصص و آموزش دیده در حوزه های مختلف کسب کنیم.در زمینه مهارتهای زندگی ،تربیت فرزندان،برخورد با مشکلات روزمره،کاهش استرس،گرفتن تصمیمات مهم و سرنوشت ساز مثل تحصیل، انتخاب شغل ، ازدواج و...نیازمند مشورت با روانشناس و روانپزشک هستیم.با این دیدگاه افراد سالم بیشتر نیازمند مراجعه هستند تا افراد بیمار.مطلب مهم دیگر ، بیماری روانپزشکی معادل با دیوانگی نیست!! از یک اضطراب خفیف گرفته ،تا افسردگی ،ترسهای اختصاصی و...بیماری روانپزشکیِ نیازمند درمان محسوب می شود تا دسته ای کوچک از بیماریها ،تحت عنوان اختلال سایکوتیک(روانپریشی)که درنزد عموم دیوانگی تلقی میشود.پس افراد سالم بیشتر نیازمند مراجعه به روانپزشک هستند و هر بیماری روانپزشکی ، دیوانگی نیست.

2- حاضر هستیم هر بیماری طبی داشته باشیم ولی بیماری روانی هرگز!!در جامعه ، بیماریهای روانپزشکی نوعی انگ محسوب میشود(شاید از کلمه روانی به نوعی برای تحقیر فرد استفاده شود).شاید خیلی از افراد ، براحتی از بیماری جسمی خود صحبت کنند ، بگویند دیابت دارند ، فشارخون دارند ، ولی از بیان اینکه افسردگی دارند ابا کنند .شاید نیاز است تا آگاهی ما از بیماریهای روانی افزایش یابد ، ماهیت آنها را بشناسیم و نیازمند یک تلاش جمعی برای برچسب زدایی از این اختلالات باشیم ، تا مانند هر بیماری طبی ، مراجعه به روانپزشک آسانتر شود و درمان هم ، بهتر و موثرتر صورت گیرد

بیماریهای روانپزشکی قابل درمان نیستند .بیماریهای روانپزشکی همانند سایر اختلالات جسمی ،به انواع مختلفی تقسیم می شوند.از یک اختلال اضطرابی که در عرض چند ماه قابل درمان است ، تا یک اختلال خلقی که ممکن است ماهیت عودکننده داشته باشد ، تا برخی از انواع روانپریشی که در تمام طول عمر اثراتش بر فرد باقی می ماند که حتی در این موارد مزمن ، با اقدامات مشاوره ای و حمایتی و به لطف داروهای جدید امکان بهبود شرایط زندگی در فرد وجود دارد.

مگر پدر و مادر ما به مشاور مراجعه کردند که فرزندان موفق تربیت کردند.پاسخ به این مطلب را با یک پرسش ساده می توان داد،از همان پدر و مادر بخواهید برای شما ایمیلی درست کند.چند نفرشان قادر خواهندبود؟پس نیاز جامعه امروزی با دیروز متفاوت است و لازمه موفقیت در زندگی امروز مجهز بودن به ابزار جدید است که راه دست یافتن به آنها هم،مراجعه به متخصص این امر است.

داروهای روانپزشکی اعتیاد آورند.هیچکدام از داروها اگر تحت نظر پزشک استفاده شوند اعتیادآور نیستند.اعتیاد زمانی ایجاد میشود که دارو ، خودسرانه مصرف شود.ضمن اینکه دوره درمان در بیماریهای روانی مشخص است و پس از بهبودی با نظر پزشک بتدریج مقدار دارو کم میشود تا قطع گردد .

دارو ماده شیمیایی و مُضِر است:برای درمان بیماریهای روانپزشکی علاوه بر درمان دارویی ، درمانهای غیر دارویی هم وجود دارد که بر اساس تشخیص پزشک می توان از آنها به تنهایی یا همراه با دارو استفاده کرد.در اینکه دارو ماده شیمیایی است و عوارضی دارد شکی نیست ، ولی برای تایید مصرف هر دارو سالها مطالعه در حیوان و انسان صورت می گیرد تا اثر درمانی آن و عوارضش شناخته شود ، درنهایت با در نظر گرفتن جمیع جهات آن دارو برای بیماری خاص تجویز می شود.سود دارو در مقابل زیانش در دو کفه ترازو قرار میگیرد و اگر کفه سود سنگینتر بود تجویز میشود.چه بسا بیماریهایی که در اثر عدم مصرف دارو عوارض شدید جسمی و اجتماعی در فرد و خانواده ایجاد کند.

داروهاخواب آورند واثر دیگری ندارند:یکی از عوارض برخی از داروهای روانپزشکی ، افزایش خواب است که در برخی موارد مطلوب ما نیستند.ولی این عارضه عمدتا در شروع درمان بوده و بتدریج با ادامه درمان ار میزان آن کاسته میشود.ضمن اینکه امکان افزایش تدریجی مقدار دارو در شروع درمان وجود دارد تا این عارضه به حداقل برسد.اگر همچنان این مشکل پابرجا و آزاردهنده بود میتوانید از پزشکتان بخواهید با داروی دیگری که این عارضه را ندارد تعویض گردد.